W przypadku stosowania glikozydów o dobrym wchłanianiu się z przewodu pokarmowego (acetylodigitoksyna, w pewnym stopniu także digoksyna) możemy od początku stosować glikozydy doustnie. Glikozydy te, o lepszym wchłanianiu i większym stopniu kumulacji, umożliwiają uzyskanie bardziej wymiennych skutków terapeutycznych oraz utrzymanie poprawy za pomocą ściśle określonej dawki podtrzymującej. Natomiast jesteśmy przeciwni obserwowanej w niektórych środowiskach tendencji szerokiego stosowania u osób starych proscylarydyny A i doustnie podawanego lanatozydu C. Glilkozydy te, ze względu na złe wchłanianie się w przewodzie pokarmowym, uniemożliwiają dokładne oznaczenie dawki podtrzymującej, a tym samym prawidłową kontrolę leczenia. Ponieważ jednocześnie stosunkowo słabo się kumulują, więc każda, nawet krótka, przerwa w leczeniu powoduje znaczną zmianę stężenia leku w surowicy. Dawki podtrzymujące glikozydów naparstnicy powinny być stosowane raz na dobę. Nie ma żadnego uzasadnienia do dzielenia dawki podtrzymującej na mniejsze porcje podawane kilka razy dziennie. Pora przyjmowania glikozydów naparstnicy powinna być tak ustalona, aby sprzyjała regularnemu przyjmowaniu leku (np. zawsze po obiedzie). Zaburzenia pamięci mogą powodować przeoczenia w sposobie przyjmowania glikozydów (naparstnicy mają one mniejsze znaczenie w przypadku glikozydu o większym stopniu kumulacji.
Leave a reply