Przyczyną rozlanego rozszerzenia przełyku może być skurcz wpustu (car-diospasmus), polegający na nadmiernym napięciu dolnego zwieracza przełyku, lub achalazja (achalasia), brak aktywności perystaltycznej i zdolności do rozkurczu mięśni dolnego odcinka przełyku. Ponieważ oba zjawiska zazwyczaj współistnieją, z klinicznego punktu widzenia używanie terminu „rozlane rozszerzenie przełyku” jest korzystniejsze, pomimo że odnosi się bardziej do skutku niż przyczyny schorzenia. Choroba występuje głównie u osób w wieku średnim, jednak może dotyczyć chorych także po 65 roku życia. Na leczenie rozlanego rozszerzenia przełyku składa się uregulowanie trybu życia, zastosowanie właściwej diety {jak w rozlanym skurczu przełyku), leczenie farmakologiczne, {mechaniczne rozszerzanie dolnego odcinka przełyku (metodą balonikową lub rozszerzadłem Stareka) oraz postępowanie chirurgiczne. Za główną przyczynę achalazja przyjmuje się uszkodzenie unerwienia autonomicznego dolnego odcinka przełyku, potwierdzone histologicznie zmniejszeniem liczby komórek zwojowych w splocie warstwy mięśniowej jelita (Auerbacha). Z powodu zaburzanego przewodnictwa nerwowego najwłaściwszym leczeniem farmakologicznym jest więc zastosowanie leków rozkurczających bezpośrednio mięśnie gładkie przełyku. Lekiem z wyboru jest nifedypina. Przeprowadzone u chorych z achalazja badania manometryczne wskazują, że pod wpływem nifedypiny (10 mg) ciśnienie w obrębie dolnego zwieracza przełyku zmniejsza się o ponad 50%.
Leave a reply