Należy rozróżnić dwa pojęcia: oddychanie jako wymianę, gazową pomiędzy komórkami a środowiskiem (składające się u człowieka z trzech faz — oddychania zewnętrznego, rozprowadzania tlenu przez krew i oddychania wewnętrznego) oraz oddychanie jako czysto mechaniczny proces wciągania powietrza do płuc (wdech) i wypuszczanie go,, z powrotem (wydech). Ponieważ naczynia włosowate płuc bezustannie pobierają tlen z pęcherzyków płucnych i oddają CO2, jest więc oczywiste, iż płuca muszą być stale opróżniane i ponownie napełniane świeżym powietrzem. Człowiek w czasie spoczynku oddycha około 15—18 razy na minutę. Klatka piersiowa u człowieka i innych ssaków jest tak zbudowana, aby łatwo mogła w każdej chwili zwiększać lub zmniejszać swoją objętość, a przez to i ciśnienie. W czasie wdechu następuje skurcz mięśni żebrowych, co odciąga przednie końce żeber i unosi je ku górze ruch ten jest możliwy dzięki zawiasowemu umocowaniu żeber w kręgach piersiowych. W tym samym czasie dno klatki piersiowej – przepona – kurczy się zmniejszając tym swą wypukłość a zarazem zwiększając pojemność klatki piersiowej. Ponieważ jama opłucnej jest zamknięta, zwiększenie jej objętości wywołuje zmniejszenie ciśnienia w płucach i w momencie kiedy spadnie poniżej ciśnienia atmosferycznego, powietrze dostaje się do pluć przez tchawicę i oskrzela.
Leave a reply