Znaczna, względnie trwała i oporna ma psychoterapię, rozbieżność między wyobrażeniami chorego o swoim ciężkim stanie somatycznym a stanem faktycznym świadczy o zespole hipochondrycznym. Zwykło się wtedy mówić, że chory przywiązuje zbyt wielką wagę do swych banalnych dolegliwości i dopatruje się w swoim stanie ciężkiej choroby, chociaż jest zupełnie zdrowy. Zespół hipochondryczny może wynikać ze znacznie podwyższonego popędu samozachowawczego (lęk przed zgonem) lub z nadwrażliwości na bodźce wewnątrzustrojowe. Izolowany zespół hipochondryczny w wieku podeszłym nie istnieje. Występuje jako składowa innych zespołów (depresyjnego, neurastenicznego lub psychoorganicznego) i wtedy określa się je jako podbarwione hipochondryczne. W tej ocenie powinna obowiązywać duża ostrożność ze względu na możliwość licznych omyłek. Dolegliwości uważane za banalne, a jedynie wyolbrzymiane hipochondryczne, mogą okazać się objawami poważnej choroby. Leczenie farmakologiczne jest uzależnione od podłoża omawianego zespołu. Leczenie obejmować może zarówno somatyczne, jak i endogenne przyczyny . zespołu hipochondrycznego. Przeważnie wystarcza oddziaływanie psychoterapeutyczne lekarza.
Leave a reply