Zespół depresyjny należy do najczęściej spotykanych zespołów czynnościowych w wieku podeszłym. Jego obraz kliniczny może w pełni odpowiadać takim stanom fizjologicznym, jak smutek, przygnębienie lub rozpacz, wywołane trudnościami i kłopotami dnia codziennego lub wyjątkowymi nieszczęściami. Ponieważ te stany fizjologiczne powinny być także brane pod uwagę w różnicowaniu, zasługują one na miano zespołów depresyjnych rzekomych. Objawami klinicznymi zespołu depresyjnego jest utrzymujące się przygnębienie, poczucie bezsensu „wszystkiego — nawet własnego życia — poczucie beznadziejności (chory nie jest w stanie uwierzyć w zapewnienia, że wyzdrowieje). Dochodzi do spowolnienia wszystkich funkcji psychicznych, także i do spowolnienia ruchowego. Chory nie może podołać swoim obowiązkom, ma poczucie mniejszej wartości, mniejszej wydolności i poczucie niższości. Występuje niepokój, ląkMwość. Chory ma „złe przeczucia”, czasem zdradza silny lęk. Występują trudności skupienia uwagi, która mimo woli doprowadza do rozpamiętywania zdarzeń przykrych lub przykrego aktualnego samopoczucia.
Leave a reply