Meksyletyna jest lekiem o dużej skuteczności prze-ciwarytmicznej w arytmiach komorowych. Skuteczność oceniana jest na 70—75%. W arytmiach nadkomorowych, jak też w arytmiach w zespole WPW jej skuteczność jest niewielka. Porównanie meksyletyny z chinidyną, amidem prokainy, dizopiramidem wykazuje mniejsze ujemne działanie na kurczliwość i przewodzenie w układzie bodźcoprzewodzącym przy równej, a nawet większej skuteczności przeciwarytmicznej. Najmniejszy ujemny inotropizm preferuje stosowanie tego leku w wieku podeszłym, w którym często istnieje utajona niewydolność serca (graniczna wydolność), a wdrożenie leczenia umiarowiającego może wyzwolić objawy niewydolności krążenia. Meksyletyna nie zwiększa stężenia digoksyny w surowicy krwi, dlatego też jest lekiem bezpieczniejszym u chorych w wieku podeszłym, często wymagających przewlekłego leczenia glikozydami naparstnicy. Przed rozpoczęciem leczenia celowa jest ocena stopnia wydolności węzła zatokowo-przedsionkowego. W wieku podeszłym częściej istnieją przeciwwskazania do leczenia meksyletyną ze strony ośrodkowego układu nerwowego. Często występujące w tych przedziałach wieku drżenie parkinsonowskie ulega znacznemu nasileniu po meksyletynie.
Leave a reply