Zaparcia stanowią jedną z częstszych dolegliwości zgłaszanych przez chorych w wieku podeszłym. Mogą one być objawem, choroby przewodu pokarmowego (kamicy żółciowej, choroby wrzodowej, zespołu jelita drażliwego itp.), zaburzeń ogólnoustrojowych (np. niedoczynność gruczołu tarczowego) lub występować jako objaw samoistny (tzw. zaparcia nawykowe). Długotrwałe zaparcia są często czynnikiem patogenetycznym niektórych chorób przewodu pokarmowego, jak uchyłkowatości jelita grubego, żylaków odbytu lub zespołu jelita drażliwego. Leczenie zaparć jest więc postępowaniem skierowanym mię tylko przeciwko dokuczliwemu objawowi, lecz także zapobieganiem dalszym zaburzeniom przewodu po(karmowego. Najskuteczniejszym sposobem leczenia jest postępowanie przyczynowe, polegające ma zwalczaniu choroby, której objawem są zaparcia. Właściwa dieta stanowi niezbędne uzupełnienie leczenia. Ciekawym kierunkiem poszukiwania leku przeciwko zaparciom u chorych w wieku podeszłym jest zastosowanie naloksonu, antagonisty receptorów opiatowych. Próby kliniczne z tym lekiem, przeprowadzone w grupie chorych o średniej wieku 82 lata, wykazały znamienne zwiększenie masy stolca po kilku dniach stosowania naloksonu obserwacje te dowodzą roli endogennych opiatów w patogenezie zaparć nawykowych u chorych w wieku podeszłym.
Leave a reply