Od pewnego czasu znaczną popularność zdobywają preparaty teofiliny i anizofilii powoli wchłaniane i długo działające (mp. Euphyllin Retard). Niewątpliwą zaletą tych form farmaceutycznych jest stopniowe uwalnianie zawartego w nich leku, pozwalające na uzyskanie w miarę stałego stężenia teofiliny w surowicy przez 8—10 h, a zatem podawanie ich co 12h. Zdaniem większości autorów korzystniejsze jest stosowanie preparatów tego typu zawierających czystą teofilinę :(np. Theo-Dur, Theo-vent) niż preparatów z aminofilina (np. Aminodur Dur a Tabs, Euphyllin Retard). Pomijając znacznie wyższe koszty leczenia przy użyciu tych ostatnich, substancją czynną w aminofilinie jest teofilina. Połączenie z etylenodiaminą ma na celu zwiększenie (rozpuszczalności i umożliwienie pozajelitowego podawania teofiliny. To słabe połączenie z łatwością się rozpada, zwłaszcza w środowisku kwaśnym. Doustne podanie aminofiliny jest nie uzasadnione — połączenie z etylenodiaminą nie zwiększa wchłaniania teofiliny, a sama etylenodiaminą może działać alergizująco. Przy dawkowaniu preparatów o przedłużonym działaniu u osób w wieku podeszłym zaleca się rozpoczynanie leczenia nieco mniejszymi dawkami niż zazwyczaj stosowane u osób dorosłych, t j. 200 mig teofiliny (lub równoważnika) co 12 h. Dalsze dawkowanie powinno być dobrane indywidualnie, w miarę możności na podstawie stężenia teofiliny w surowicy.
Leave a reply