Sam stres nie jest chorobą, lecz może ją wywołać. Wskazuje on, że organizm został zaalarmowany i nastawia się na wzmożoną sprawność. Takimi bodźcami mogą być ciepło, zimno lub hałas, zranienie, zakażenie lub narkoza. Stresem „pozytywnym” jest przykładowo napięcie przed nowymi zadaniami, przed uroczystościami, wyróżnieniami, sukcesami lub zmaganiami sportowymi. By móc przeżyć stres pozytywnie, musi być jednak utrzymana wymiana między wzmożoną gotowością do działania i odprężeniem. Na „sytuacje alarmowe” autonomiczny układ nerwowy reaguje: wydzielaniem większej ilości hormonów, takich jak adrenalina i kortyzon uwolnieniem większej ilości cukru i tłuszczu do krwi zwiększonym ciśnieniem krwi i częstszym biciem serca zmianą przekrwienia i wydzielaniem potu wyłączeniem się funkcji trawiennych i seksualnych. Gdy jednak napięcie trwa dłużej, organizm przyzwyczaja się. „Reakcja alarmowa” staje się stanem normalnym. Stan taki ma tę zaletę, że już nie każdy bodziec obciąża nadmiernie organizm, wadą jednak jest to, że przewlekły stres może wywołać zmiany chorobowe w nerkach, naczyniach krwionośnych i tkance łącznej. Produkowany przez korę nadnerczy kortyzon wpływa na system obronny. Przez to może ulec zmniejszeniu gotowość obronna przeciwko chorobom. Również komórki nowotworowe mają ułatwiony byt. „Negatywny” stres objawia się przede wszystkim w obszarze psychosocjalnym.
Leave a reply