Dopiero po kilkakrotnej kontroli lekarskiej można rozstrzygnąć, czy jest potrzebne stosowanie leków obniżających ciśnienie, nadciśnienie jest bowiem niewątpliwie najczęstszym stanem, w którym środki farmakologiczne są nadmiernie stosowane. Rozbieżność poglądów dotyczących granicy fizjologicznego ciśnienia skurczowego w wieku podeszłym prowadzi do rozbieżności we wskazaniach do rozpoczęcia leczenia farmakologicznego. Jedni stawiają szerokie wskazania i uważają, że leczenia wymaga każdy chory, u którego utrzymuje się ciśnienie przekraczające 21,3/13,3 kPa (160/100 mmHg), inni stawiają ściśle sprecyzowane wskazania, ograniczone do przypadków, w których nadciśnienie utrzymuje się po wyrównaniu niewydolności krążenia, lub w których nadciśnieniu towarzyszą niewątpliwe objawy uszkodzenia serca. W tak określonych wskazaniach sama wysokość ciśnienia nie odgrywa żadnej roli, co jest poglądem trudnym do przyjęcia. Najbardziej wyważone i uzasadnione klinicznie są wskazania podane przez Kokota w książce pt. Farmakoterapia chorób układu sercowo-naczyniowego pod red. Gieca i Hermana.
Leave a reply