W stanach mniej nasilonych objawami wiodącymi mogą być skargi na bóle głowy (głównie okolicy potylicznej), brak łaknienia ze zmniejszeniem masy ciała, sensacje w okolicy przed sercowej (na co chory się skarży) z podbarwieniem lękowym (o którym chory może nie wspominać), bezsenność, polegająca na łatwym wybudzeniu się z przykrym samopoczuciem lub lękiem. Czasem mogą być wyłącznie skargi na nasilenie się dolegliwości związanych z istniejącymi chorobami somatycznymi. W takich przypadkach zdarza się, że zespół depresyjny nie jest rozpoznawany. Postępowanie diagnostyczne zmierza do ustalenia przyczyn somatycznych zgłaszanych skarg, a spostrzegane przygnębienie jest uważane za wynik dolegliwości somatycznych. W bardziej zaawansowanych zespołach depresyjnych, które są uwarunkowane organicznie lub są zespołami endogennymi, mogą pojawiać się natręctwa myślowe, urojenia hipochondryczne, a także urojenia grzeszności, winy i poniżenia. Mimo to zespoły te, jeśli nie ma pobudzenia psychoruchowego (depressio agitata), bywają zbyt łatwo wiązane k przypadkowymi przykrościami i są traktowane jako zespoły reaktywne.
Leave a reply