Chorzy na schizofrenię traktują swoją chorobę jako stan nie odbiegający od normy. Niemniej jednak cierpią i mają okresy, w których dostrzegają jak bardzo są „inni”. W okresie zaostrzenia choroby całkowicie zatracają łączność ze światem zewnętrznym i nie poddają się zewnętrznym wpływom. Ostre rzuty choroby mogą przeplatać się z okresami względnej normalności lub też ulegać utrwaleniu. W łagodnych postaciach schizofrenii obserwuje się nieco dziwne zachowanie się chorych oraz objawy wskazujące na nie dostosowany do sytuacji charakter ich życia uczuciowego. Śmiech, płacz i chichot mogą następować po sobie pozornie bez związku. Zachowanie chorych zmienia się znienacka, nie wiążąc się z otaczającą rzeczywistością. W przypadku schizofrenii katatonicznej chorzy sprawiają wrażenie nadzwyczaj napiętych, skurczonych w sobie i podnieconych wewnętrznie. Mogą zamierać w bezruchu na wzór posągu lub nagle wykonywać dzikie, miotające się, niepohamowane ruchy. Na pierwszy plan wysuwają się zaburzenia postrzegania. Następuje ich wzajemne mieszanie się, czemu towarzyszy duże pobudzenie i roztargnienie. Na skutek tego chorzy nie są w stanie odróżnić rzeczywistości od złudzeń, rzeczy wymyślonych i faktycznie istniejących. Występuje łączenie nie powiązanych ze sobą zdarzeń w nowe ciągi przyczynowo-skutkowe. Rozwijają się urojenia: chorzy czują się manipulowani, poddani działaniu obcych wpływów i mocy oraz zagrożeni spiskami.
Leave a reply