W wieku podeszłym, znacznie częściej niż u ludzi młodych, zaburzeniom rytmu towarzyszy przewlekła niewydolność krążenia, wymagająca leczenia glikozydami naparstnicy. Często chory przed wystąpieniem arytmii otrzymywał glikozydy naparstnicy. Stąd konieczność uwzględnienia interakcji leków przeciwarytmicznych z glikozydami, wybór leku, który nie ma wpływu na ich stężenie lub w przypadku wyboru leku zwiększającego np. stężenie digoksyny w surowicy zmniejszenie jej dawki. W przypadkach leczonych glikozydami naparstnicy trzeba też pamiętać o możliwości wystąpienia arytmii ponaparstnicowyeh, często w postaci tachymetrów (np. escape beats) i w tym aspekcie szczególnie wnikliwie analizować elektrokardiogramy. Rozpoznanie arytmii ponaparstnicowej, poza odstawieniem glikozydów naparstnicy, określa jednoznacznie wybór modelu leczenia. W wieku podeszłym, w wyniku zmian miażdżycowych, częstość dysfunkcji układu bodźco-przewodzącego wzrasta. Poza blokami przewodzenia w łączu przedsionkowo-komorowym i układzie Hisa-Furkomjego, co stosunkowo łatwo w większości przypadków można stwierdzić badaniem elektrokardiograficznym, należy pamiętać o możliwości niedoczynności węzła zatokowego lub bloku zatokowo-przedsionkowego przebiegającego w postaci zespołu tachykardia-bradykardia.
Leave a reply