Rolę wątroby w magazynowaniu węglowodanów wyjaśnił francuski fizjolog Claude Bernard. Oznaczał on zawartość glukozy we krwi, która wchodziła do wątroby i wychodziła z niej zaraz po jedzeniu, i stwierdził, że znacznie więcej glukozy wchodzi do wątroby niż ją opuszcza równocześnie w wątrobie zwiększa się zawartość glikogenu. Po upływie pewnego czasu od spożycia pokarmu wątroba rozkłada glikogen na glukozę i wtedy większe stężenie glukozy stwierdza się w krwi wychodzącej z wątroby, niż w krwi wchodzącej do niej. Stąd wniosek, że w przerwach między jedzeniem glikogen wątroby jest przetwarzany na glukozę. W ten sposób Bernard stwierdził, że wątroba utrzymuje stężenie glukozy we krwi na stałym poziomie. Wątroba może zmagazynować tyle glikogenu, że zapewnia zapas glukozy na okres 12, a nawet 24 godzin. Po tym okresie, aby utrzymać stały poziom glukozy, wątroba zamienia inne substancje, głównie aminokwasy, na glukozę. Ponieważ glukoza jest zasadniczym źródłem energii dla wszystkich komórek, przeto jej poziom we krwi musi być stale nieco wyższy od pewnego minimum, tj. od około 60 mg na 100 ml krwi. Obniżenie się poziomu glukozy we krwi poniżej tego minimum jest szkodliwe przede wszystkim dla mózgu w przeciwieństwie bowiem do innych komórek ciała, komórki mózgowe nie są zdolne do magazynowania glikogenu i mogą tylko w ograniczonych ilościach korzystać z innych źródeł energii, jak aminokwasy i tłuszcze.
Leave a reply