Ostra niezapalna niewydolność nerek (o.n.n.n.) jest formą ostrej mocznicy powstałej wskutek toksycznego lub niedokrwiennego uszkodzenia miąższu nerek. Etiologia. Do o.n.n.n. mogą prowadzić zatrucia substancjami neurotoksyczny oraz stany przebiegające z nagłym pogorszeniem się ukrwienia nerek, jak obfite krwotoki, oparzenia, wstrząs, przedłużająca się ostra mocznica przednerkowa. Patogeneza jest bardzo złożona i niecałkowicie jeszcze wyjaśniona. Dominującą rolę w powstawaniu niewydolności odgrywa niedokrwienie kory nerek, pociągające za sobą spadek przesączania kłebkowego. Dodatkowymi czynnikami są dyfuzja wsteczna moczu pierwotnego poprzez uszkodzone ściany cewek, wysalanie się w nich /wałeczków, obrzęk tkanki śród-miąższowej i, być może, powstawanie skrzeplin w naczyniach włosowatych. Kłębki nerkowe są zazwyczaj nie zmienione. W cewkach spotyka się rozlaną martwicę komórek nabłonka (tubuloneciosis) oraz ogniskowe pękanie ich błony podstawnej (tubuloirhexis) w bezpośrednim sąsiedztwie wytrąconych wałeczków. W tkance śródmiąższowej występują nacieki zapalne oraz obrzęk. W późniejszym okresie rozpoczynają się zmiany regeneracyjne polegające na wytwarzaniu się nowego nabłonka, pokrywającego nie uszkodzone błony podstawne cewek. Spadek przesączania kłebkowego oraz upośledzenie czynności cewek prowadzą do spadku diurezy i retencji w ustroju produktów przemiany materii, wody i elektrolitów. Wypadnięcie czynności hormonalnych przejawia się przede wszystkim niedokrwistością, wywołaną zahamowaniem erytropoezy.
Leave a reply