Niedotlenienie powoduje zmniejszenie zdolności widzenia w nocy, senność, osłabienie wydolności umysłowej, euforię, nudności i w końcowym efekcie utratę przytomności. Jeżeli samolot odrzutowy lecący na wysokości 11 500 metrów nagle ulega dekompresji, to pilot, który nawet oddychał czystym tlenem, traci przytomność w ciągu 30 sekund i pozostanie w stanie omdlenia przez l minutę. Gwałtowne obniżenie ciśnienia atmosferycznego może, obok niedotlenienia, wywołać wydzielanie się gazów z krwi i płynów tkankowych w formie pęcherzyków gazowych. Jest to tzw. choroba dekompresyjna, bardzo bolesna, powodująca czasami śmierć. Choroba ta powstaje z chwilą gdy ciśnienie atmosferyczne spadnie gwałtownie poniżej całkowitego ciśnienia wszystkich gazów rozpuszczonych w płynach tkankowych. Choroba dekompresyjna jest częściej spotykana w czasie nurkowania na dużych głębokościach niż w czasie lotów wysokościowych. Jeżeli ktoś schodzi w głąb morza, ciśnienie wokół niego wzrasta znacznie — o l atmosferę (1000 hPa) na każde 10 metrów. Aby zapobiec zapadnięciu się płuc nurek musi mieć dostarczane powietrze pod ciśnieniem, w związku z czym jego pęcherzyki płucne narażone są na działanie wysokiego ciśnienia. Robotnicy kopiący tunele w kesonach, bardzo często muszą pracować pod zwiększonym ciśnieniem, które zapobiega zapadnięciu się tunelu. Nurkowie, oddychający powietrzem pod zwiększonym ciśnieniem, cierpią często na tzw. narkozę azotową, jeśli przebywają ponad godzinę na głębokości poniżej 45 do 50 metrów. Początkowym objawem narkozy azotowej jest stan euforii, później jednak następuje otępienie, ociężałość, a w końcu utrata przytomności.
Leave a reply