Aby opanować ląd, człowiek i inne wyższe kręgowce wykształciły mechanizmy umożliwiające wydalanie stężonego moczu z jednoczesnym zachowaniem wody w ciele. Zdolność ta zależy od pewnych właściwości pętli Henlego. Kłębki i kanaliki pierwszego i drugiego rzędu są zlokalizowane w powierzchniowej części nerek, zwanej korą, podczas gdy pętla Henlego ciągnie się w głąb do rdzenia. Naczynia włosowate przykanalikowe tworzą również długie pętle — naczynia proste — dochodzące do rdzenia. Toteż przepływająca przez nie krew dociera do rdzenia nerki, ramieniem wstępującym naczynia powraca do jej warstwy korowej, po czym uchodzi do żył nerkowych. Kanaliki zbiorcze, do których otwierają się kanaliki drugiego rzędu, przechodzą przez rdzeń i uchodzą do miedniczek nerkowych. Tego rodzaju anatomiczna organizacja pozwala nerce wydzielać mocz, który jest hipertoniczny w stosunku do krwi. W czasie gdy płyn kanalikowy przechodzi przez część wstępującą pętli Henlego, sód jest aktywnie pompowany do płynu tkankowego, jony chlorkowe przechodzą biernie i stężenie płynu tkankowego wzrasta. Część jonów chlorkowych i sodowych przechodzi biernie z powrotem do zstępującej części pętli Henlego i krążenie sodu z ramienia wstępującego do płynu tkankowego i do ramienia zstępującego pętli Henlego jest wynikiem ustalenia się stężeń jonów sodowych i chlorkowych w płynie tkankowym otaczającym pętlę: najniższego w pobliżu kory i najwyższego w głębi rdzenia.
Leave a reply