Są to stany występujące nagle i zwykle do złudzenia przypominają ciężkie otępienie. Chory jest całkowicie zdezorientowany, ale zdolny do wykonywania skoordynowanych działań i różnych czynności często niezrozumiałych dla otoczenia. Niekiedy chory, nieco tylko otępiały, okresowo coś pakuje do torby, wychodzi na zewnątrz, jak gdyby dokądś się wybierał, czegoś poszukuje itp. W tym czasie nie poznaje otoczenia, z wypowiedzi chorego wynika, że jest całkowicie zdezorientowany — nie wie co chce zrobić, dokąd zmierza, nie wie kim jest itp. Po przeminięciu tego stanu pozostaje całkowita niepamięć. Chory niezbyt otępiały wyraża zdziwienie i niepokój, chory bezkrytyczny nie wierzy, że coś takiego mogło się mu zdarzyć...
