Pierwowzorem fizjologicznym są marzenia senne, w czasie których osoba śniąca widzi różne postacie i sceny, bierze w nich jakgdyby udział, reaguje lejkiem itp. Majaczenie to przede wszystkim omamy wzrokowe, chociaż mogą im towarzyszyć omamy z innych zmysłów. Choremu „zwidują się” różne postacie i sceny. Niekiedy omamy budzą w nim lęk i tendencje do ucieczki. Chory jest zdezorientowany w czasie, miejscu i otoczeniu. Nie poznaje osób najbliższych. Z racji złego stanu ogólnego zwykle nie ucieka, nie jest agresywny. Często leżąc w łóżku wpatruje się w coś, śledzi wzrokiem,, szuka czegoś rękami na pościeli. Zespół majaczeniowy w wieku podeszłym to najczęściej przejaw choroby somatycznej lub zatrucia. W postępowaniu terapeutycznym należy zwrócić uwagę na przyczynę omawianych zaburzeń. Majaczenie może być wynikiem stosowanego leczenia preparatami o działaniu cholinolitycznym, np, leków spazmolitycznych lub triheksyfenidylu (Parkopan). W takim przypadku może być celowe podanie leków cholinergicznych, np. fizostygminy. W leczeniu objawowym stosuje się przeważnie pochodne benzodiazepiny, np. diazepam (Relanium) w dawkach 10—50 mg/24 h, chlordiazepoksyd (Elenium) w dawkach. 50—300 mg/24 h.
Leave a reply