Są to stany występujące nagle i zwykle do złudzenia przypominają ciężkie otępienie. Chory jest całkowicie zdezorientowany, ale zdolny do wykonywania skoordynowanych działań i różnych czynności często niezrozumiałych dla otoczenia. Niekiedy chory, nieco tylko otępiały, okresowo coś pakuje do torby, wychodzi na zewnątrz, jak gdyby dokądś się wybierał, czegoś poszukuje itp. W tym czasie nie poznaje otoczenia, z wypowiedzi chorego wynika, że jest całkowicie zdezorientowany — nie wie co chce zrobić, dokąd zmierza, nie wie kim jest itp. Po przeminięciu tego stanu pozostaje całkowita niepamięć. Chory niezbyt otępiały wyraża zdziwienie i niepokój, chory bezkrytyczny nie wierzy, że coś takiego mogło się mu zdarzyć. Powtarzające się tego typu stany mogą być wyrazem organicznego uszkodzenia mózgu i mechanizmów padaczkowych. Bardzo podobne stany mogą się zdarzyć jako reakcja na silne czynniki nietraumatyzujący. W postępowaniu terapeutycznym przeważnie nie zachodzi potrzeba podawania leków neuroleptycznych. W leczeniu uwzględnia się z zasady pochodne benzodiazepiny, np. diazepam w dawkach 10—20 mg/24 h lub klonazepam w dawkach 8—18 mg/24 h. Niekiedy ma zastosowanie centrofenoksyn w dawkach do 1,5 g/24 h.
Leave a reply