Wiodącym objawem są urojenia, czyli błędne sądy, niezgodne s, rzeczywistością, oporne na perswazję. Urojenia bywają różne co do treści i w zależności od treści nazywamy je np. prześladowczymi, zazdrości itp. Od treści urojeń przeważających w obrazie klinicznym bierze także nazwę obłęd, np. hipochondryczny. W wieku podeszłym obłęd występuje rzadko. Do najczęściej spotykanych należy obłęd prześladowczy (chory uważa, że jest szykanowany, okradamy, prześladowany przez otoczenie lub bliżej nieokreślone osoby), zdrady małżeńskiej (mimo podeszłego wieku współmałżonka, chory jest głęboko przekonany o często powtarzających się zdradach i uporczywie trwa w tym przekonaniu), hipochondryczny (chory uważa, że jest dotknięty określona, ciężką chorobą somatyczną). O skierowaniu do leczenia psychiatrycznego decyduje zwykle stopień tolerancji otoczenia. Postępowanie farmakoterapeutyczne rzadko przynosi szybki i pomyślny rezultat. Chory zwykle wymaga leczenia w warunkach oddziału specjalistycznego. W terapii ambulatoryjnej mają zastosowanie małe dawki leków neuroleptycznych pochodnych fenotiazyny, np. prometazyny 100—150 mg/24h. Przy współistniejącym obniżeniu nastroju unika się raczej stosowania pochodnych butyrofenonu (np. haloperydolu).
Leave a reply