Fenytoina okazała się bardzo skutecznym lekiem w arytmiach ponaparstnicowych. Przeciwdziała utracie jonów potasowych i wewnątrzkomórkowej kumulacji jonów sodowych wywołanej przez glikozydy naparstnicy, co powoduje przywrócenie potencjału spoczynkowego do wartości prawidłowej. Dlatego też arytmie ponaparstnieowe są wskazaniem do stosowania tego leku. Z innych wskazań należy wymienić ekstrasystolie i częstoskurcz komorowy. W napadach częstoskurczu przedsionkowego, migotaniu i trzepotaniu przedsionków skuteczność jej jest nieduża. Fenytoina, ze względu na swoje właściwości istotnie różniące ją od leków chinidynopodobnych, jest cennym lekiem w leczeniu arytmii komorowej u chorych w wieku podeszłym. Minimalny ujemny wpływ inotropowy preferuje fenytoinę u chorych z graniczną niewydolnością krążenia oraz u chorych z jawną niewydolnością krążenia, wymagających leczenia glikozydami naparstnicy tym bardziej, że nie zwiększa ich stężenia w surowicy. Bardzo korzystne jest równoczesne stosowanie fenytoiny z glikozydami naparstnicy u chorych nadmiernie wrażliwych na ich toksyczne działanie. Fenytoina nie wpływa na badźcotwórczość węzła zatokowego, nie zmienia lub zwiększa szybkość przewodzenia w węźle przedsionkowo-komoro-wym i układzie Hisa-Purlkinjego.
Leave a reply