W 1977 r. Jewitt określił właściwości idealnego leku przeciwarytmicznego. Powinien się on charakteryzować następującymi cechami: dużą skutecznością w leczeniu określonego rodzaju zaburzeń rytmu, możliwością podania doustnie i dożylnie, brakiem objawów niepożądanych, brakiem kumulacji oraz znanym metabolizmem. Dotychczas nie rna leku, który spełniałby wszystkie wymienione kryteria, stąd duża liczba leków o różnym mechanizmie działania i różnym wpływie na potencjał czynnościowy i spoczynkowy. Bardzo różne objawy toksyczne i -niepożądane zmuszają lekarza do dobrej znajomości tej problematyki w celu wybrania optymalnego modelu terapii. Mimo dobrej znajomości cech. leków przeciwarytmicznych wybór właściwego sposobu leczenia w praktyce klinicznej często nastręcza trudności. Dokonując wyboru kierujemy się w głównej mierze rodzajem zaburzeń rytmu, których identyfikacja jest ma ogół łatwa ina podstawie analizy elektrokardiogramu, ewentualnie z wykorzystaniem odprowadzeń przełykowych.
Leave a reply