Oceniając stopień wydolności nerek można się posługiwać również i innymi wskaźnikami, jak np. poziomem w surowicy krwi mocznika, azotu niebiałkowego, kwasu moczowego, związków fenolowych, fosforanów i siarczanów. Wszystkie one ustępują jednak kreatyninemii, gdyż w znacznym stopniu zależą od rodzaju diety spożywanej przez badanego oraz od stopnia katabolizmu ustrojowego. Zaniżone w stosunku do wielkości GFR poziomy kreatyniny występują również w zespołach nerczycowych, marskości wątroby, niewydolności nerek oraz po ich przeszczepieniu — a więc w stanach, w których dochodzi do cewkowego wydzielania tego chromogenu lub do jego degradacji w jelitach. W posuniętej mocznicy, wskutek związanych z wyniszczeniem zaników mięśniowych, zwiększanie się kreatyninemii odbywa się wolniej, niżby to wynikało z pogarszania się czynności nerek. Dobrym wykładnikiem zdolności zakwaszania moczu jest poziom wodorowęglanów w osoczu, zwłaszcza gdy się przy jego ocenie uwzględni rodzaj spożywanej przez chorego diety oraz stan jego narządu oddechowego. Oznaczanie poziomu potasu w surowicy ma duże znaczenie u chorych z oligurią, u których hiperkalemia może bezpośrednio zagrażać życiu oraz u chorych z ostrą niewydolnością nerek w okresie poliurii, przebiegającej z dużymi utratami tego kationu.
Leave a reply