Ta grupa schorzeń obejmuje przewlekłe nieżyty oskrzeli, rozedmę płuc i dychawicę oskrzelową. W wieku podeszłym często zresztą obserwuje się formy przejściowe, trudne do jednoznacznego zakwalifikowania, Z uwagi na podobieństwo objawów często używa się dla wymienianych trzech jednostek chorobowych potocznych określeń „zespół ABE” (asthma, bronchitis, emphysema) lub „przewlekły zespół oskrzelowo-płucny”. Pod pojęciami tymi należy (rozumieć zespół objawów, a nie odrębne jednostki chorobowe. Klinicznie zespół objawów manifestuje się kaszlem, odkrztuszaniem i dusznością. U podłoża tych objawów leżą: wzrost napięcia mięśni gładkich oskrzeli (okresowe skurcze oskrzeli), przerost i obrzęk błony śluzowej oskrzeli oraz zaburzenia wydzielania gruczołów oskrzelowych. Te ostatnie mogą mieć zarówno charakter dyskursiki (częściej) lub hipermii. Przy współistniejącym upośledzeniu czynności aparatu rzęskowego dochodzi do zalegania gęstego śluzu w oskrzelach, co z jednej strony prowadza do dalszego upośledzenia wentylacji (twarde „korki” śluzowe mogą nawet całkowicie zamykać oskrzela), z drugiej stwarza doskonałe warunki dla rozwoju zakażeń bakteryjnych. Przyczyny powstawania zaporowych zmian w oskrzelach są rozliczne i w poszczególnych przypadkach trudne do ustalenia. Przy braku lub niewłaściwym leczeniu w miarę postępu choroby dochodzi do nieodwracalnego uszkodzenia ściany oskrzeli (roztrzenie, złogi), zmian zanikowych pęcherzyków płucnych (min. rozedma), a w krańcowych przypadkach da rozwoju zespołu serca płucnego.
Leave a reply