Ilość wody, soli i cukrów resorbowanych z kanalików zależy w dużej mierze od szybkości z jaką przesącz przechodzi przez kanaliki. Jeżeli szybkość ta jest zbyt duża, znaczne ilości podstawowych składników przechodzą do moczu, ponieważ płyn przechodzi przez kanaliki przed ukończeniem procesu filtrowania. Jeżeli szybkość jest zbyt mała, prawie wszystko, łącznie z moczem i innymi produktami odpadowymi, jest resorbowane. Istnieje zatem optymalna szybkość przesączania kłębkowego, która zapewnia zwrotne wchłanianie wody i soli, ale nie mocznika i innych produktów odpadowych. Szybkość przesączania kłębkowego w każdym nefronie jest regulowana automatycznie stężeniem niektórych substancji w kanalikach krętych drugiego rzędu. Kanaliki te leżą w bezpośrednim sąsiedztwie letniczek doprowadzających, które obsługują kłębki nefronu, W miejscu styku, w ścianie kanalika krętego drugiego rzędu wzrasta liczba komórek o dużych jądrach i gęstej cytoplazmie, tworzących tzw. plamkę gęstą. Natomiast komórki mięśni gładkich przykłębkowego odcinka tętniczki doprowadzającej, zwane komórkami przykłębkowymi, są silnie zgrubiałe i wypełnione ziarnistościami. Wstrzyknięcie pod kontrolą mikroskopu roztworu chlorku sodu bezpośrednio do kanalika krętego drugiego rzędu wywołuje natychmiastowy skurcz tętniczki doprowadzającej. A zatem skład płynu w kanaliku drugiego rzędu, który prawdopodobnie jest kontrolowany przez komórki plamki gęstej, reguluje stopień skurczu tętniczki doprowadzającej, przypuszczalnie za pośrednictwem komórek przykłębkowych.
Leave a reply